23 Kasım 2009 Pazartesi

Gecenin karanlığına inat pırıl pırıl parlayan yıldızlar aydınlatıyordu ruhunu sanki. Yaşamak, diyordu sürekli içten içe, yaşamak.. Kim bilir kaç kişi vardı o anda yaşam savaşı veren diye aklından geçirdikçe, aldığı nefes daha da anlamlı geliyor, hayat katıyordu hayatına. O sert kayalardan, çelikten daha güçlüydü, ama bi o kadar da narin ve kırılgan…


Duygularını yok saymaya başladığı günden beri, aklını ve beynini yaşanmışlıklardan sıyırmak için türlü türlü yollara başvurmuştu aklınca. Ama hala atlatabilmiş değildi çoğu şeyi aklında, kalbinde… Kırgın olmasının nedeni saçma nedenlerdi gidene göre, halbuki saçma nedenler diye sıfatlandırılmış olan şey onun duygularıydı. O aşk dilenmişti, tüm kalbiyle kaldırabileceğinden daha ağır bi his, bi yüktü bu oysaki. Ama yine de denemeye değerdi, tatmaya değerdi sonunda acımsı -ki bu onun kalbinin acımasıydı- bi tat bırakacağını bile bile… Değmişti de -ya da değdiğini sanmıştı aptalca…


Her şey az biraz hayatın akışına kapılmış fakat yine de yolunda giderker, nasılı ve nedeni belirsiz bi şekilde tüm ipler kopuverdi, herkes varılan noktaya geri döndü. İnsan aceleci davranmakta neden bu kadar hevesli ? Hayatın akışına kapılmak olsa gerek…


Tüm duyguları boğulmuştu yüzüp karaya ulaşamayınca. Geriye kalan her şey ayrı adalara düşmüş, kumsala vurmuş gemi kalıntılarıydı.


Son umut kırıntılarını aramaya çalıştı bazen elinden hiçbi şey gelmeyip kıvranarak, çaresizce, bazen yeni doğan bi bebek gibi umut dolu, bazen ilkbahar gibi coşkuyla, bazen sonbahar gibi hüzünle.Ta ki o kelimeyi duyana kadar…


Milat olmuştu o duyduğu kelime onun için. Öncesi ve sonrasıydı, ortası yoktu. Şimdi o güzelim sevginin yerinde, sevgiden daha büyük, aşktan daha güçlü bi öfke vardı… Ve “O” eskiden hatırlandıkça dudaklarda hoş bi tebessüm bırakan insandan, artık sadece geçmişte karşılaştığı ve bolca ders aldığı insana bürünmüştü, her şeye rağmen… Tüm olanlardan sonra bildiği tek şeyse, artık kayıplara umut dadanmayacaktı…



“Ne umut kaldı ne bir rüya

Geceyedir küsmelerim…”


Gözde Ç.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder